vəcd

is. <ər.> Həddən artıq sevinc, şadlıq, ruh yüksəkliyi; hədsiz şövq və həvəs. Sevincimin, vəcdimin çoxluğundan durub oynamaq istəyirdim. M. F. A.. Salman «Kapital»ı əlinə alıb vəcdlə z.: – Bu kitab köhnə aləmi tamamilə yıxacaq, – dedi, – daşı daş üstə qoymayacaq. Ç.. // Özünü itirmək dərəcəsində dalğınlıq. Şair bu sözləri vəcd halında söyləyərək, bihuşanə yıxılıb hərəkətsiz qalır. A. S.. Vəcd etmək – bax vəcdə gəlmək. <Xacə Mübarək:> Şahın övrəti və qızları göndərilən töhfələrdən qayətdə vəcd etdilər. M. F. A.. Vəcdə gəlmək – son dərəcə sevinmək, şadlanmaq, şövqə gəlmək, ruhlanmaq. Bağladım vəcdə gəlib hüsnünə şerimlə kitab. S. Rüst.. Hamı vəcdə gəlir . . bu məsləhəti; Bəyənib dəyişir aşıq söhbəti. O. S.. Vəcdə gətirmək – cuşa gətirmək, ruhlandırmaq. Bu sözlər qocanı vəcdə gətirdi. İ. Ə.. Tapdığın iri, qüvvətli görkəmi isə topçuları vəcdə gətirdi. Ə. Ə..